Το Ex Machina είναι έντονο ψυχολογικό θρίλερ, που εξελίσσεται μέσα απο ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ δυο ανδρών και μιας πανέμορφης γυναίκας-ρομπότ. Το φίλμ εξερευνά την φύση της συνείδησης, των συναισθημάτων, της σεξουαλικότητας, της αλήθειας και του ψέματος.
Η ταινία εστιάζει σε ένα δισεκατομμυριούχο προγραμματιστή που προσκαλεί ένα νεαρό υπάλληλο του στην απομακρυσμένη έπαυλη του, με σκοπό να συμμετάσχει σε ένα τέστ σχετικά τη νέα του εφεύρεση: ένα γυναικείο ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης, που αποδεικνύεται πολύ πιο έξυπνο & σαγηνευτικό απ’ όσο θα μπορούσαν να φανταστούν οι δυο άνδρες.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη και σεναριγράφο Alex Garland (Άλεξ Γκάρλαντ):
Η ταινία αφορά σε τρεις ανθρώπους που «χτυπιούνται»
μεταξύ τους. Έχει να κάνει με τον τρόπο που ο ένας δοκιμάζει τον άλλον,
το πώς νικά ο ένας τον άλλον σε διανοητικό επίπεδο και το πώς
διαμορφώνονται συμμαχίες. Οι άνθρωποι κάνουν σαν τρελοί για την Τεχνητή
Νοημοσύνη και γενικά τρέμουν τις δυνατότητες των υπολογιστών. Εγώ το
προσεγγίζω από την πλευρά του ρομπότ περισσότερο. Έχει περισσότερες και
καλύτερες πιθανότητες για το μέλλον απ’ ό,τι εμείς, οι άνθρωποι.
Η ταινία λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό
θρίλερ που χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες για τη διερεύνηση θεμελιωδών
ανθρώπινων και ψυχολογικών θεμάτων.
Με τον Γκάρλαντ να δείχνει
σεβασμό κι εμπιστοσύνη σε όλο το συνεργείο και τους συντελεστές, οι
ηθοποιοί ξεκίνησαν το ταξίδι τους στο δαιδαλώδες μυαλό ενός ρομπότ. Μέσα
σε περιβάλλον απόλυτης ηρεμίας και αφιερώνοντας απεριόριστο χρόνο για
συζήτηση με τους ηθοποιούς για το κατά πόσο είναι καλό ή κακό να εφεύρει
κανείς μια μηχανή που σκέφτεται σαν εμάς, αλλά που ποτέ δεν
αρρωσταίνει, ξεκίνησαν τα γυρίσματα στη Νορβηγία.
Για τον Όσκαρ
Άιζακ, που υποδύεται τον Νέιθαν, τον ιδιοφυή, ανίκητο (διανοητικά και
σωματικά) αλλά συνάμα και ιδιόρρυθμο δισεκατομμυριούχο που θέλει να
διευρύνει τα όρια της τεχνολογίας και των δυνατοτήτων της, η ταινία
αποτελεί μια αλληγορία για την ανθρώπινης ύπαρξης. «Πραγματικά εμβαθύνει
στο τι θα πει να είσαι άνθρωπος, να σκέφτεσαι και να έχεις συνείδηση.
Μπορείς ποτέ να ξέρεις τι σκέφτεται, στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος που
είναι απέναντί σου; Ή, ακόμα, αν σκέφτεται όπως εσύ;»
Σε αυτό το
πλαίσιο, ο Κέιλεμπ, ο ευαίσθητος, αλλά και πανέξυπνος ήρωας που
υποδύεται ο Ντόνολ Γκλίσον παίρνει, ουσιαστικά, εν αγνοία του, μέρος σε
ένα Πείραμα Τούρινγκ, όπου ένας άνθρωπος αλληλεπιδρά με έναν υπολογιστή.
Αν ο άνθρωπος δεν ξέρει πως αλληλεπιδρά με ένα κομπιούτερ, κι επομένως
θεωρήσει πως είναι άνθρωπος, τότε το πείραμα θεωρείται επιτυχές. Το
Πείραμα είναι ύπουλα απλό και εκτελείται με τρόπο που ο άνθρωπος που
συμμετέχει δεν ξέρει αν οι απαντήσεις προέρχονται ή όχι από υπολογιστή.
Αν, δηλαδή, ο υπολογιστής όντως σκέφτεται ή προσποιείται πως σκέφτεται.
Η
Αλίσια Βικάντερ υποδύεται, ως χορεύτρια που είναι, άψογα το ρομπότ που
πρέπει να καταφέρει να θεωρηθεί άνθρωπος. Οι κινήσεις της, ο ρυθμός της,
όλα πάνω της την καθιστούν μαγνητική, αφού άλλωστε σκοπός της είναι να
κάνει το ρομπότ αντικείμενο ερωτικής επιθυμίας. Μολονότι απαρτίζεται από
μεταλλικά μέρη (προφανή μάλιστα), έχει στοιχεία ανθρώπινα και γι’ αυτό
και μπορεί κανείς να της συμπεριφερθεί σαν να είναι όντως άνθρωπος. Το
ερώτημα είναι αν αυτή η ωραιοποιημένη εκδοχή του Φρανκενστάιν μπορεί να
έχει συνείδηση ή όχι.
Αυτή η παράξενη τριάδα εκτός από διανοητική
πάλη, συμμετέχει και σε ένα ερωτικό (?) τρίγωνο που αναπτύσσεται σε ένα
πανέμορφο, αριστοκρατικό σπίτι που στην πορεία της ταινίας γίνεται
απόλυτα κλειστοφοβικό και τρομακτικό, καθώς η αλήθεια και το ψέμα
καθίστανται διάφανα και δυσδιάκριτα.
Είδος Ταινίας: Δράμα,Θρίλερ,Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Alex Garland
Σενάριο: Alex Garland
Ηθοποιοί: Domhnall Gleeson, Oscar Isaac, Alicia Vikander
TRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:
[
LINK-1]
[
LINK-2]
[
LINK-3]
Το Ex Machina από την αρχή σε κερδίζει για έναν πολύ απλό λόγο. Κάνει παροιμιώδη οικονομία χρόνου και δεν αναλώνεται σε περιττές σκηνές (τουλάχιστον για το πρώτο μέρος αυτό λειτουργεί άψογα, στο δεύτερο λίγο χάνει αυτό το πλεονέκτημα) και μπαίνει κατευθείαν στο… ψητό. Συγκεκριμένα βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να είναι στο γραφείο όπου και μαθαίνει για το «δώρο» του και εν συνεχεία μεταφερόμαστε στην τοποθεσία όπου και εκτυλίσσεται όλη η ταινία.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος πίσω από τις κάμερες Alex Garland (ο οποίος έχει γράψει σενάρια για ταινίες όπως 28 Days Later, Dredd, Sunshine), καταφέρνει από την αρχή να αξιοποιήσει την σεναριακή του ιδέα και να σταθεί περισσότερο (σχεδόν αποκλειστικά μέχρι το τελευταίο ημίωρο) στους χαρακτήρες και στο σενάριο, παρά στην όποια δράση μπορούσε να υπάρξει. Έτσι λοιπόν, σταδιακά όσο προχωράει η ώρα μαθαίνουμε περισσότερα τόσο για το πρωταγωνιστικό δίδυμο όσο και για την όλη διαδικασία.
Το Ex Machina ασχολείται περισσότερο με την ψυχοσύνθεση των ηρώων και το περίεργο όσο και αρκετά κλειστοφοβικό κλίμα της, όπως και κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες (η «διακοπή ρεύματος» για παράδειγμα) μας προετοιμάζουν για κάτι μοναδικό στο είδος του. Στο δεύτερο μέρος ωστόσο και ειδικότερα προς το τέλος κάποιες λεπτομέρειες στερούν την δυνατότητα για κάτι κλασικό στο είδος, όπως κάποιες σεναριακές ευκολίες και 2-3 κάπως αχρείαστες σκηνές.
Σε καμία περίπτωση ωστόσο το Ex Machina δεν περνάει απαρατήρητο. Είναι μια ταινία που έχει κάτι να «πει». Με αφετηρία το καλοδουλεμένο σενάριο, το οποίο αξιοποιείται σε μεγάλο βαθμό και στην πορεία της, η ταινία κατορθώνει να σε κρατήσει σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και καρφωμένο στην καρέκλα σου. Η ταινία σε γενικές γραμμές εξετάζει τα κίνητρα των ηθοποιών σε όλα όσα έχουν να πραγματευτούν και επικεντρώνεται στις ανθρώπινες αξίες και γενικότερα στο επίπεδο ζωής, κυρίως του Oscar Isaac ο οποίος είναι για ακόμα μια φορά πειστικότατος στον ρόλο του.
Δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα γιατί ίσως άθελα μου κάνω κάποιο spoiler και είναι πραγματικά κρίμα για κάποιον που διαβάζει αυτή την κριτική και θέλει (γιατί αξίζει) να δει την ταινία. Μιας και αναφερθήκαμε προηγουμένως στον Oscar Isaac, ο οποίος είναι από τα πιο hot ονόματα αυτή τη στιγμή (θα τον δούμε και στο ερχόμενο X-Men), πολύ καλός και ο Domnall Gleeson (γιος του σπουδαίου Brendan Gleeson),την παράσταση ωστόσο σε έναν πολύ δύσκολο ρόλο την κλέβει η Alicia Vikander, κάνοντας μας σε πολλές περιπτώσεις να ταυτιστούμε μαζί της.
Για να συνοψίσουμε, το Ex Machina είναι μια ταινία που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς και κατορθώνει να σου κρατάει το ενδιαφέρον και εφ” όσον είχε καλύτερη διαχείριση και λιγότερες ευκολίες προς το φινάλε θα μιλούσαμε για μια σημαδιακή ταινία. Το φινάλε πάντως είναι καλό και αφήσει θετικές εντυπώσεις γενικά από την ταινία. Μακάρι να δούμε και στο μέλλον αντίστοιχες προσπάθειες, ίσως και ακόμα λίγο πιο ολοκληρωμένες. Πάντως, συνιστώ να την δείτε.